‏وقتی که ترس

ازشانه‌هامان می‌گریزد

شهر

رفتار هلهله می‌گیرد

و شب

با نور اشک‌آور

چراغانی می‌شود

لب‌ها

زبوی دود و غزل

یگانه می‌گردند

خیابان‌ها کش می‌آیند

روی بغض‌ عاشقان جوان

و سپیده‌‌دمان

از ارتفاع زخم‌ها

پل می‌زند

بر اتفاق معصوم دست‌ها

وقتی که لهجه‌ی آزادی

خطوط افق را ترسیم می‌کند

‏شبانگاه است و

واژه‌ای نمی‌یابم

در ابتدای تخیل‌ات

هوای هر آنچه می‌گذرد

بر اتفاق و روایت

گرفته است و خاکستری‌

بگو چگونه گذر کرد/ بر تو

سرعت حادثه

و التهاب حنجره‌ات

از چگونه سرودن

چگونه نوشت

تو غایت راهی

و رستن هر گیاه

از نگاه تو

رفتار می‌گیرد

رخداد عاشقیتی

در زخم‌های محال

‏زوزه می‌کشند

تمام جاده‌های بی‌افق

گیسوی مادران عزادار

که پرچم رویای زندگی‌ست

مرثیه‌ی طولانی را

به حنجره‌ی باد می‌بخشد

در مسافت هستی

بر دو سوی بهت راه

خیره می‌شوم

و روی کاسه‌ی چشمانم

خال‌های مرگ می‌رویند

و لشکر خفتگان

تقاطع جاده‌ها را

تاریک می‌کنند

شبی بلند

پرسه می‌زند

‏درخت‌ها

شاعران سکوت‌اند

راویان صادق تاریخ

بی‌سوار چگونه می‌گذرد

ارابه‌های شادی این عصر

روی رد روان اشک‌

کدام پلک می‌جنبد

در ساعت سکوت

لحظه‌های ویرانی

‏پاییز می‌آید

و آوازهای رنگینش

بر استوای خونین دهان زنان

عصب می‌گشاید

نیکا باشد

یا ژینای زندگی

و یا دختران به خون نشسته‌ی کابل

فرقی نمی‌کند

زمین

بر گسترای زندگی

نطفه در خنکای دستان دختران دارد

و سپیده‌‌دمان

آوازی‌ست

برآمده از جنبش لبانی

تا نام زن

هجاهای متبرک آن باشد

بر شانه فرود آمد

بر استخوان پُکیده از فریاد

با نعره‌ی جیر‌جیرش

دستی

که مرگ را به تبرک

در سردابه‌ی بی‌معجزه و بی‌‌لبخند سیمایش

برای من می‌سرود

و ناله‌ی دختری جوان

پرت‌ افتاده گوشه‌ای

با گیسوی پُر آشوبش

که نفرین کهکشان را

در اشک‌هایی مغموم

می‌بارید

– تق‌ تق

– ت‌ تق‌ تق

گلوی هوا را می‌شکافت

و ما دوندگانی

با جراحت رازهامان

بر دل جاده می‌کوبیدیم

و تصویر ناگهانی زمان

تازیانه‌ای

بر آوازهای بی‌پناهی

و ابرهای تیره

که بر ما سقوط می‌کردند

شب است و

رود بی‌پایان رویاها

از پس روزی

که خاکستر و آه بود

امشب عزیزم

اگر نسرایم

برای موج‌های اشک‌آلود

بر جاده‌های این سرزمین غم‌زده

که رنگ ارغوان دارد

فردا سرافکنده

باید بگریم

برای تو

من

به رنگ صدایت

می‌دهم به دستها

پرچم شعر امید را

از آستان رنج تو

می‌زنم

روی دیوار جاده‌ها

نقش سپید را

همراه شو

محبوب من

وقت است بسرایم

برای ژینا

-که زندگی‌ست-

شعر جدید را

اکنون زمان خیابان و

لب‌ها و

دست‌هاست

اکنون که چشم‌ها

شعله‌ور از رنج زندگی‌ست

من

با دست‌های جوان تو

خواهم کشید

در سرزمین شعر

‏نفش و نگار هزار آرزوی پاک

مغرور رویای نام توام

ولی

از کشتزار عشق‌مان

هر بامداد

طلوع می‌کنم

با بوسه‌های تازه

بر سر سرو جوان‌مان

اکنون

طلوع تازه‌ی آهنگ‌هاست

که می‌نشیند

روی لبان مان

برای قامت آوازت

و استواری یک یقین

که انسان

حماسه‌ی زندگی‌ست

برای خاطر آرام گرفتن

در فاصله‌ی میان دو پلکت

و لهجه‌ی صدایی

که با رایحه‌ی شمالی‌ترین جنگل خاموش

و شبنمی منتشر بر برگ

در گلوی شب

جار می‌زند

در پس جداره‌ی این جهان

چه می‌گذرد

که غرور فاصله‌ها

نمی‌شکند

تا صورت زیبایی

‏بر سینه‌ی عاشقان جوان

فشرده شود

دریغا الفبای پاییز

که با بوی آتش و خون

رنگ ارغوان گرفت

و چشم‌های نمناک زنان

بی‌کفش و بی‌کلاه

سرگشته در تلاطم حادثه

چیزی شبیه آرزوهای منتظر

خط به خط سوز می‌کشد

تپش‌های قلبم

برای آن که

از دوستت دارم‌ها

کلیدی بسازد

برای دستانت

‏گویی که عقربه‌های شهر

با بوی تند فلزها و دودها

به سمت فردا

نفس می‌کشند

چرا که خیابان و

میدان و

هر محله‌ کنون

با راز چشم‌های سوخته آشناست

نیمه‌‌ شب است و

مادران مضطرب

از پشت پنجره

انتظار می‌کشند:

-‌ بر می‌گردد آیا

فرزند نوجوان من

یا آغشته‌ پیرهنش باز

به بوی آتش و خو

در این زمان

‏بر سردابه‌ی این سرزمین

اینک زنی‌ست

که آزادی را

بر اجتماع دوستت دارم‌ها

صیقل می‌زند

و بر آشوب گیسویش

پر می‌کشند

پرندگان جوانی

انا الحق گویان

ترجیع نبض حرکت دست‌ها

و چشم‌هایش

دو فانوس روشن

در مکاشفه‌ی ماه و

الفبای عاشقی

در لحظه‌های معلق امیدهای ما

‏تو
گستره‌ی بی‌کران آسمانی
                               در بهار
و قلب من
پرنده‌ی آوازی
که دانه‌هایش را
در دلت می‌جوید