9 ژانویه 2020 - شعر    بدون دیدگاه

نتی به رنگ دی

چه ساعت غمگینی ست

وقتی که انهدام

بالاترین بسامد لب هاست

و خرده ریز لحظه ها تجسد

کابوس روزها و

پچپچه های بیدار شبانه

 

وزن حرف ها

در عبور باد

زخم عمیقی دارد

جاری در جغرافیای جهان

و دوست داشتن

لهجه ی بیگانه ای

محبوس

در کتیبه های قرون

 

بر عقربه های خسته ی زمان

از کدام پنجره بنگرم

کدام چشم

که واژه های دود و نفرت و خون

در اضطراب نگاه ها

تقطیع می شوند

و قامت شعر ها را

رخت عزایی

همنشین می شود

مویه به مویه

فصل

به فصل

 

ارسال دیدگاه