6 جولای 2020 -
شعر
بدون دیدگاه


به وقت حضور
گل می دهی به وقت پاییز
معجزه ی شکفتن
در ساعت حرمان
و به وقت نومیدی
فروتنی نگاهت
بر کلماتم
جاری می شود
در آن سوی افق هم
بنفشه ی آوازت
لحظه ها را
احضار می کند
و انگشتانم
صراحت بی لهجه ی عشق می شود
دریا
در آینه ی رفتارت
دل از موج می کند