‏دوستت دارم

و در سایه‌سار نامت

باز می‌جویم

خود را

اندوه این سرزمین را

و ترانه‌ای

که روی حنجره‌های زخمی

بی‌قراری می‌کند

شب است و

خیالم تنها

از معبر دهان تو

واژه‌های شعر را

در کوی و برزن

تکثیر می‌کند

مرا به نهایت سکوتت

فرا بخوان