‏و شب

با رویای مه‌آلودش

بر من فرو می‌بارد

شبنم بامدادی را

و بر پلک نیمه خسته‌ی من

طومار بلند آرزوها

نقش می‌زند

دلی به تماشای سبزه‌زاران می‌تپد

بهار آمده است

با یادگاری خونین اما

از سالی که گذشت

آتش‌ها در گلو و

جامه به خوناب

در فصل ملایم اندامت ولی

مرا گریزگاهی بود

به طعم زندگی