فرود آمدی

بر ویرانه های به جا مانده

در منظر نگاهم

و آفتاب

سمت گونه هایت دوید

وقتی سکوت

در عزای جهان

عاشقانه ترین نگاهت بود

رها شو

میان کلماتم

               رها شو

تا نی لبکی در جدار گلویم

به چند دانگ

میزان شود

و حافظه ی خاورمیانه

از باروت خشم

تهی گردد