نگاه کن

هیچ پرنده ای

از بساط چشمانت

به معجزه ای

بال نمی گشاید

بهار

رویای دلتنگی ماست

در اندام کلمات

که عشوه می فروشد

و یک هزار و چهارصد

شرمساری سده ای

تا معصومیت آدمی

در حراجی ناچیز

احسن الحال

و نبض جاده

که در افق دست های ما

مه آلود می شود