۱

خاورمیانه درد می کشد

با بوی نفت و باروت

خلیج فارس

روی عقربه های متلاطم

به زایمانش می اندیشد

آب می شوم

قطره به محال

روی لبان چروکیده بر غیزانیه

غلتان میان حروف و موعظه

((آب از سر و کول مان اگر بگذرد))

شرحه شرحه می سوزد

و رد رگانم

نیلوفر ترانه ای می شود

ستون فقرات فردا را

۲

(( دا دا دا داااا…م ))

و خاورمیانه

همین نت های کوتاه و بلند فریادی ست

که درخت های شهر را

در خیابان های بی افق

عزادار می کند

(( دا دا دا داااا…م ))

ماه بر گیسوان تو می نشیند

تا هر پنجره

لحن تازه ای باشد

بر رد هر عبور

و لبخندی

بر ارتفاع هر شلیک

جوانه زند

ققنوس که صدایش

نت های چهار فصل را

میزان به میزان

                  تعبیه می کند

(( دا دا دا داااا…م ))

فرصت لب ها را

در پیاده روی جاده ها

به بلوغ بوسه ها می برد

۳

فرقی نمی کند

خرداد یا ژوئن

سطرها در بهار

روی هر سرزمینی

رنگ و بوی واحدی دارند

و نت های زرین شان

میزان جاده ها را

در کلید تازه ای تنظیم می کند

شبحی از فراز آسمان

پهلوی ابرها را می شکافد

هاشور می زند

روی نفت خاورمیانه

ادکلن های کاخ سفید

بی نقاب می شوند

خاک

در دهان دنیا

نفسی دوباره می کشد

بر سینه های جوان

کلماتی نو جوانه می زند

و در مجال رویا و افق

نگاه ها احیاء می شوند

و شاعران

در نجابت صدای شان

وضع حمل می کنند

صراحت زخم های بی شکیب را

شب

که پاورچین پاورچین

ولو می شود

روی خیالت

نگاهت میزان به میزان روی سقف

طرح جهانی را پشت کلیدهایش

ذخیره می کند

در چشم های تو پرستویی منتظر

بال هایش را

به میعاد جنگل و رویا

پرواز می دهد

اینک سفر

گام های مرا

در موج های بلند

دریایی می کند

آسمان هم با ابرهایش کش می ‎آید

بر پهنه‎ ی خستگی‎ های میهنم

و سکوت

در چرخش عمیق نگاه ‎ها / پلی‎ ست

میان حنجره‎ های به زخم نشسته

عقربه ‎ها زاویه‎ ها را گم کرده ‎اند

در لباس سپید پرستاران

در گوشی ‎های پزشکان

در لابراتوارهای مضطرب

با صف انتظار

سایه ‎ای بی ‎نشان

شعله‎ های خیالم را ویران می‎ کند

چراغ کوچک خانه ‎ام را له

و دست ‎هایش را

در خاک این سرای بی ‎کسی می ‎شوید

و عصر با دلتنگی ‎‎هایش

بر خاک این سرزمین

چه سرد می ‎گذرد

از قداست بازوان تو بالا می‎ آیم

وقت هجوم ابر

و چلچراغ چشم ‎هایت

که لبانم را روشن می ‎کند

به وقت سکوت

و کلمات من

در پرده ‎ی صدای تو

نت‎ های جهان را می ‎چیند

گام به گام

نه آوازی در ادامه ی راه

وقتی به پشت سر می نگرم

نه چشم به راهی

هنگامی که در افق رویا ها فرود می آیم

برگ ها رقصان

در زوال تقدبرشان

جا پای مرا رقم می زنند

در آستانه ی فصلی سرد

و رگ های شهر

هر شامگاه

خاطره ای روشن را

در عبور غمگینش

دوره می کند

پنجره باز می شود

آن سوی قاب

موج کلمات

باریکه های زمان را می بلعد

و اضطراب نگاه ها

پیچاپیچ عابران و خیابان و کوچه ها

در ظلمت آسمان می جوشد

بر لبانم دریاچه ای

با عطر عاشقان

که بر جداره ی خاک رخنه می کند

تا دستی به روشنی

گلی بشکوفاند

گیسوی منتشر بر صداها را

نسیم که می گذرد

در لایه های امواجش

پیچیده دست های شکیبایی

کران تا کران

و شاعران

در انزوای دی

هیبت بی قرار شبانه ها را

در شعاع تازه ی نت ها

بدر تمام می کنند

شب چاک می خورد

وقتی که دست های سوگوار

چون رود روان می شود

و شقیقه ی خیابان

در هرم بوسه و آواز

شعله می کشد

در وسعت نگاه ها

پرندگان کلمات

طنین عقربه ها را

تازه می کنند

در لحظه های فشرده ی آتش و دود

بر این نقطه از روزگار

در قرابت عشق و جنون

تقطیع می شویم

و روز

ایستاده بر منظومه ی بلند رویایش

گلوی شهر را

هجی می کند

چه ساعت غمگینی ست

وقتی که انهدام

بالاترین بسامد لب هاست

و خرده ریز لحظه ها تجسد

کابوس روزها و

پچپچه های بیدار شبانه

وزن حرف ها

در عبور باد

زخم عمیقی دارد

جاری در جغرافیای جهان

و دوست داشتن

لهجه ی بیگانه ای

محبوس

در کتیبه های قرون

بر عقربه های خسته ی زمان

از کدام پنجره بنگرم

کدام چشم

که واژه های دود و نفرت و خون

در اضطراب نگاه ها

تقطیع می شوند

و قامت شعر ها را

رخت عزایی

همنشین می شود

مویه به مویه

فصل

به فصل

دروغ می گویند

آری گرتای* عزیز

تا سمت تاریکی را

با ماسک شادی تزیین کنند

و روانکاوان شان

در سطر غمگین تو

به جستجوی افسردگی باشند

چرا که نت های صدای تو

خواب انبارهای پرسودشان را

برآشفته است

امروز نخستین کلمه از نخستین شعر ۲۰۲۰ را

به وسعت نگاهت روشن می کنم

در شکوه منجمد ژانویه

که کلام نخستین ات

انفجار فراموشی بود

بر سرمای زمین

که درخت را سبز می خواستی

و دوستی را

در خلوت ترین موسیقی جهان

بر لبانت نشاندی

*گرتا تونبرگ( Greta Thunberg ) نوجوان فعال  محیط زیست سوئدی که تلاش

مستمر خود را در راه مبارزه برای حفظ محیط زیست سالم متمرکز کرده است

سرریز می شوند یکایک

از سرانگشتانم

صبوری حنجره هایی

که ضخامت عقربه ها را

در لطافت حرف ها

التیام می بخشند

چه بیگانه می نماید این سرزمین

در آواز پرندگانی

که تقاطع پاییز و آسمان را

غریبانه بال می گشایند

چشم بر افق می نهم

در التهاب مه آلودی

که لحظه ها را

هاشور می زند

و کلمات/ جاری

لا به لای فرکانس های نگاه مان

استعاره ی راه

هوای سنگینی آوار می شود

وقتی صدای آبان

در عبور فصل

بیتوته می کند

بر هر چهار راه

و حافظه ی هر حرف

رمز تیک تاک عقربه ها می شود

به رویا شدن

هنگامی که هر راه بر نفس

مسدود می شود

و حجم اتفاق

در اندوه حنجره

آماس می کند

در ذهن پنجره های شهر

چگونه است روایت

وقتی درخت ها/ سوگوار

در دو سوی خیابان

شهادت نام ها و نشانه ها می شوند

خیمه بسته بر ستون سطرها

تا هر کلمه بوسه ای شود

بر اشک های وقت شناس

که خشک سالی پاییز را

رنگین کمان آوازمان شود